Лето, 2011.
Све је проклета илузија.
Нема ту пријатељства.
Људи су олош и ја са њима,
Јер бејах човеком.
Одлазим и враћам се,
Понесе ме илузија човека.
Зашто давати?
Зашто примати?
Нема смисла.
Нестајем.
А не нестаје се тако лако.
Права слика се види,
У патњи илузија,
Када је смрт близу,
Када се тамни кораци чују.
Само тада, чује се вапај,
Престаје илузија.
Јавља се суштина човека.
Шта вреди?
Кад ускоро се јави –
„Узвишени – свемоћни човек,
Који све зна и схвата.“
Плаши се да лажни его не настарада,
И опет се враћа на
Пут без повратка.